Prestatie
Steeds meer onvrede bepaald het beeld van onze moderne maatschappij, steeds meer mensen leiden aan depressies, steeds meer stoppen slaan door, steeds meer egoïsme (niet in het minst aangaande ons milieu en zijn verwoesting) wordt ons deel.
Misschien is het wel omdat onze maatschappij langzaam gek is gaan draaien van de niet aflatende prestatiedruk, die ons dagdagelijks wordt opgelegd. Iedereen wil eruit springen, hip, opvallend, speciaal, de sterkste, de slimste, de mooiste zijn. Iedereen wil erbij horen, vooral niet saai of onaantrekkelijk, maar des te werelds, intelligent en welvarend zijn. Er wordt eindeloos gestreefd naar status en erkenning, naar het mooiste stuk grond of grootste huis, naar de meest idyllische vakantie en de benijdenswaardigste carrière, naar de meest ideale partner met de spannendste seks, naar het meest perfecte gezin met de voorbeeldigste kinderen. Iedereen lijkt beroemd te willen worden, op televisie te willen komen, zich te spiegelen aan opgedrongen irreële iconen der perfectie. Bijna iedereen in de media noemt zich tegenwoordig “kunstenaar”. Allen eisen we de beste brok, de korte file, de snelste service, de beste zitplaats, slaan we wild om ons heen wanneer onze idealen worden bedreigd, wordt er met zoveel mogelijk ellebogenwerk gedrumd naar het hoogst bereikbare doel. We streven onze informatiebronnen na en elke dag puilen de media uit van de meest idiote “prestatie-gerichte” berichten. Bijna elk artikel, elk bericht, elke reportage, heeft het over één of andere vorm van competitie, prestatie… Wie de beste van deze gekkenmolen blijkt, wordt dan ook nog eens uitvoerig in de bloemetjes gezet… als een soort jagerstrofee voor de geschoten prooi : het alomtegenwoordige streefdoel genaamd “succes”. De beste manager, kijkcijfers, voetballer, politieker, zanger, stand-up comedian, televisiekok, film, verkoopresultaten, marketingstrategie, reclame-makers, acteur, jaarcijfers, beursnoteringen, televisiezender, auto, leerling, manager, sportman… Het succesrijkste fotomodel, saneringsplan, media-koppel, de mooiste reis, de indrukwekkendste lichaamsmaten, de zwaarste 4X4, de witste was. Overal zijn er Pappenheimers en Slimste mensen, Idolen en X-factors. Altijd en overal blijft er in onze maatschappij enkel nog plaats voor één streefdoel : Succes ! Maar af en toe zijn erbij die falen, die de rol moeten lossen. In het ergste (of was het in het beste) geval worden ze toegevoegd aan de overgemediatiseerde informatiestroom. Een mooie uitdaging voor onze allesoverheersende media zou kunnen bestaan uit het brengen "prestatieloze" berichtgeving.
Enkel nieuws zonder "beste, mooiste, grootste" als inhoud. Geen sportresultaten of beursnoteringen, geen polls of prestatiegerichte streefdoelen van welke aard dan ook. Gewoon één keer…als signaal. Dat zou pas een prestatie zijn.
Misschien is het wel omdat onze maatschappij langzaam gek is gaan draaien van de niet aflatende prestatiedruk, die ons dagdagelijks wordt opgelegd. Iedereen wil eruit springen, hip, opvallend, speciaal, de sterkste, de slimste, de mooiste zijn. Iedereen wil erbij horen, vooral niet saai of onaantrekkelijk, maar des te werelds, intelligent en welvarend zijn. Er wordt eindeloos gestreefd naar status en erkenning, naar het mooiste stuk grond of grootste huis, naar de meest idyllische vakantie en de benijdenswaardigste carrière, naar de meest ideale partner met de spannendste seks, naar het meest perfecte gezin met de voorbeeldigste kinderen. Iedereen lijkt beroemd te willen worden, op televisie te willen komen, zich te spiegelen aan opgedrongen irreële iconen der perfectie. Bijna iedereen in de media noemt zich tegenwoordig “kunstenaar”. Allen eisen we de beste brok, de korte file, de snelste service, de beste zitplaats, slaan we wild om ons heen wanneer onze idealen worden bedreigd, wordt er met zoveel mogelijk ellebogenwerk gedrumd naar het hoogst bereikbare doel. We streven onze informatiebronnen na en elke dag puilen de media uit van de meest idiote “prestatie-gerichte” berichten. Bijna elk artikel, elk bericht, elke reportage, heeft het over één of andere vorm van competitie, prestatie… Wie de beste van deze gekkenmolen blijkt, wordt dan ook nog eens uitvoerig in de bloemetjes gezet… als een soort jagerstrofee voor de geschoten prooi : het alomtegenwoordige streefdoel genaamd “succes”. De beste manager, kijkcijfers, voetballer, politieker, zanger, stand-up comedian, televisiekok, film, verkoopresultaten, marketingstrategie, reclame-makers, acteur, jaarcijfers, beursnoteringen, televisiezender, auto, leerling, manager, sportman… Het succesrijkste fotomodel, saneringsplan, media-koppel, de mooiste reis, de indrukwekkendste lichaamsmaten, de zwaarste 4X4, de witste was. Overal zijn er Pappenheimers en Slimste mensen, Idolen en X-factors. Altijd en overal blijft er in onze maatschappij enkel nog plaats voor één streefdoel : Succes ! Maar af en toe zijn erbij die falen, die de rol moeten lossen. In het ergste (of was het in het beste) geval worden ze toegevoegd aan de overgemediatiseerde informatiestroom. Een mooie uitdaging voor onze allesoverheersende media zou kunnen bestaan uit het brengen "prestatieloze" berichtgeving.
Enkel nieuws zonder "beste, mooiste, grootste" als inhoud. Geen sportresultaten of beursnoteringen, geen polls of prestatiegerichte streefdoelen van welke aard dan ook. Gewoon één keer…als signaal. Dat zou pas een prestatie zijn.
