Zomer
Wat gaat de tijd snel. Te snel. Het is intussen zomer en de winterse kaalheid van het noordelijke kille Vlaamse land, heeft plaatsgemaakt voor het diepgroene landschap dat me dierbaar is. Mijn thuisactiviteiten, waaronder het tikken van allerlei (al dan niet verkeerde) visies op deze blog, maakte even plaats voor een welverdiende adempauze. Het bezoek aan mijn tweede thuis is intussen ook alweer een deel van mijn levensgeschiedenis en de tocht bleek bij momenten memorabel. Ginds zag ik de zonsopkomst in het kille ochtendgloren, boven de vruchtbare Nijl-vallei. Geruisloos zweefden we boven de armtierige plattelandshuisjes en hun veel te kroostrijke, op het dak slapende, gezinnen, Ik droomde weg in de grandeur van het “Old Winter Palace” en haar lang vervlogen tijden, nipte whiskey en rookte tabak in de fluwelen zetels waar Lord Carter ooit zijn verkenningstochten uitwerkte. Ik wierp mezelf terug in een lang, voorgoed vervlogen tijd. Constant bedacht ik in hoeverre deze vorm van reizen bij momenten decadent kon zijn in een wereld vol onheil. De wereldse schoonheid zien vereist helaas dat afstanden worden afgelegd. Ik bedacht dat vliegcompensatie een nieuwe geldbron was voor slimme zielen en dat het mijn persoonlijke CO2-uitstoot in praktijk niet verminderde. Ik had hoegenaamd nood aan deze rust, dit land en zijn droge woestijnwind. Ik voelde de warmte van de zon en de deugddoende bries, die zachtjes de gordijnen streelde, als ik ‘s ochtends de luiken opende om het zicht te bewonderen op de Vallei der Koningen en de Nijl-promenade, ik bezocht de graf-plunderaars van Sheikh Ali en trad eeuwenoude tempels en graven binnen : Toetanchamon, Ramses 6, Ramses 3, Ramses 1, Dar-el Medina, Ramesseum, Karnak, Luxor, Komombo, Philae, Abu Simbel… alle wonderlijkste overblijfselen van een gouden tijd vergastte ik op een bezoek. De Nijl-oevers en de tijd gleden voorbij met een stilte die slechts overtroffen werd door mijn pleisterplaats waar ik keer op keer de absolute rust omhels : mijn geliefde Rode Zee en haar onmetelijke diepe blauw. Ik werd door mijn "muze" vergezeld en het is goed geweest. Nu is het tijd voor warmere dagen in eigen land, tijd voor muziek en tijd om te genieten. De wereldse problemen die ons omringen lijken draaglijker wanneer de natuur groen kleurt en de zonnestralen onze donkerste gedachten wat verlichten. De zomer is nog jong en veelbelovend. Gisteren had ik in het wondermooie Brugge een lang verhoopte afspraak met een stukje muziekgeschiedenis. Leonard Cohen kwam langs en ik zag dat het meer dan goed was. De schoonheid der woorden klinkt bedwelmend uit de mond van een volmaakte dichter.
