Misantroop

Een misantroop wantrouwt, volgens wetenschappelijk omschrijving, op onverbeterlijke wijze "de mensen" en combineert dat met een kritische (lees veelal pessimistische) visie op de samenleving. Zou ik in mijn streven naar alleen zijn misantropische trekjes hebben ? Indien ik de standaardomschrijving van een misontroop op mezelf reflecteer kom ik tot volgende vaststelling.  Ik ben heel humaan en vertoon sociaal gedrag en ben dus niet per sé asociaal of het tegenovergestelde van een humanist. Alleen overvalt mij vaak de hunker naar afzondering van de samenleving, uitgelokt door desillusie en een ongeloof in de mogelijkheid van mensen om op harmonieuze wijze met elkaar en met de natuur om te gaan. Soms is het mijn wens een heremiet te zijn, levend met een minimum aan benodigdheden. Alle andere levende wezens kennen geen andere manier van leven. Het armoede-percentage bij alle andere levende aardwezens schijnt nul te zijn...
Waarschijnlijk is deze hunker en dit gedrag een gevolg van negatieve ervaringen met andere mensen, en dikwijls gaat ze met cynisme, soms met verborgen arrogantie en/of onverschilligheid ten opzichte van de maatschappij gepaard. De hedendaagse industriële samenleving, die de klemtoon op sociale vaardigheid en teamwork legt, botst eindeloos met deze levenshouding, temeer ik dit alles slechts als een hypocriete façade beschouw en mij steeds minder van de sociale omgangsregels aantrek. De mens vernietigt zo snel mogelijk zijn leefomgeving met één einddoel : het vergaren van zoveel mogelijk geld. Ik betrap mezelf regelmatig in het opzettelijk mijden van mensen. Ik hou van een simpele samenleving, maar deze lijkt steeds verder weg, in de westerse cultuur waarin ik leef, niet in het minst als ik stilsta bij hoe deze tekst op dit hypermoderne scherm terechtkomt. Ik ben soms verbaasd hoeveel ik om mijn vrienden en naasten geef, hoeveel ik van gezelschap in intieme kring kan houden. Zolang ik maar niet teveel hoef deel te nemen aan de "ratrace". Overal, ook in mijn beroep, tracht ik een betere wereld aan te wakkeren, zei het op onopvallende wijze. Als je niet mainstream bent wordt dat al snel als storend ervaren. Ik hou eigenlijk veel van individuen, maar niet van die mensenmassa. "Gelukkig zijn heeft een prijs" is in onze consumptie-maatschappij het motto, dat te pas en te onpas door carrière-yuppies en Powerpoint-nerds wordt gehanteerd en waar de veelal hersenloze consumtiezombies, tot welke wij zijn verworden, blindelings in trappen. De wereld lijkt een bal van beton, asfalt en plastic. De armsten, de hongerlijders, de sukkels, zijn qua "imago" beter af : hun leefomgeving verraadt tenminste hun echte "ik" nog niet : dat van de even grote of nog erger inhalige dan diegene die veel "rijker" leeft. Alles voor het geld, alles voor het ego. Ach, onbenullige mensjes met hun willetjes. Ik vrees dat ik een misantroop ben.