Kopenhagen... ach, dat ook ja
Dat ecologie en economie niet samengaan (hoewel dit de natte droom blijft van veel idealisten) blijkt nogmaals uit het afvalprobleem en de crisis. De logica dat minder economische activiteit automatisch leidt tot minder productie van rotzooi blijkt nu al uit de in elkaar gezakte Vlaamse afvalberg. Hoe minder economische activiteit, hoe minder productie. Hoe minder productie, hoe minder ontginning en uitputting van allerhande grondstoffen. Hoe minder productie, hoe minder werk. Hoe minder werk, hoe minder consumptie en hoe meer duurzaam-/spaarzaamheid. Hoe minder consumptie en productie, hoe minder afval in het landschap, in de lucht,in de waterlopen en in de zeeën. Kortom, hoe kan men geloofwaardig de “man in de straat” aanmanen tot duurzamer leven, als men aan de andere kant vooral massief die dekselse economie op gang wenst te krijgen ? We moeten als verantwoordelijke burger vooral onze impact op het milieu minimaliseren, maar intussen behandelt de maatschappij de burger dagelijks schaamteloos, als een zielloze consumptiemachine. Het trieste is dat de overgrote meerderheid van de meute dit niet eens inziet, laat staan dat ze erbij gaat nadenken. Het ergste is dat de meerderheid dit nog toejuicht ook. De kerstdagen zijn sedert begin november alweer volop aan de gang. Het shoppingparadijs opent vanaf heden nog meer de deuren, de hebzucht vertaalt zich wederom in een jacht naar geluk. Eindeloze hoeveelheden prullen zullen van hand tot hand gaan, het al dan niet geveinsde geluk zal op de afspraak zijn, waarna de prullaria binnen een griezelig korte termijn alweer op de afvalberg zal belanden. Dat deze afvalberg alleen al in Vlaanderen, in de eerste 9 maanden van 2009 340.861 ton kleiner was dan het jaar voordien (-11%), is alvast positief nieuws. Er was vooral minder bedrijfsafval. Het afval van de gezinnen bleef nagenoeg op peil. Toch draaiden de verbrandingsovens op een behoorlijke capaciteit, omdat Vlaanderen tot 42 procent minder afval stortte dan in 2008. Bovendien zijn de prijzen van de gerecycleerde grondstoffen fel gezakt. Voor metalen, kunststoffen, papier en glas zijn de prijzen soms tot 50 procent gedaald. De ophaling ervan kost nu geld, maar stoppen kan gelukkig niet omdat het een wettelijke verplichting is.
De combinatie van lage volumes bedrijfsafval en lage prijzen voor secundaire grondstoffen treft alle milieuondernemingen, zowel de privébedrijven als de intercommunales. Het huishoudelijk afval is nauwelijks verminderd, zeker niet in sectoren die dicht bij de consument staan, zoals voeding en zorg.
Een groot deel van de afvalophaling en -verwerking in Vlaanderen is in handen van intercommunales. Zij kunnen geen personeel ontslaan en moeten hun rekeningen uiteindelijk aan hun gemeenten voorleggen. In het begin van dit jaar stelde de Vlaamse regering een verbod in op het storten van brandbare afvalstoffen. Er werd dit jaar al 214.938 ton minder gestort, een daling van 42 procent. (Bron De Tijd 24-11-09).
Wie ecologie warm in het hart draagt kan enkel hopen dat de crisis nog wat aanhoudt, zodat de consumptiepatronen zich weer op aanvaardbaar niveau manifesteren. De overdrive van de voorbije “vette” jaren waren tenslotte schaamtelijk genoeg. We kunnen maar hopen dat de regeringen deze crisis, aanwenden om de hopeloos verouderde productie-systemen om te tunen tot een gerenoveerd leefbaarder en vooral duurzamer systeem. Dat alleen, wordt een project dat verschillende generaties zal overbruggen tot het op punt staat. Tegen dan is gecontroleerde geboortebeperking misschien geen taboe meer, maar onderdeel van een logisch denkpatroon waarbij de overbevolking als moeder van alle “menselijke overlast op aarde” wordt erkend. Een wereldbevolking van maximaal 2 miljard mensen, gelimiteerd en met gelijkheid van de algemene levenstandaard als streefdoel. Dat lijkt me een edele wens.
Intussen start morgen het Woodstock van het Klimaat in Copenhagen. Een top waar de vertekende logica van klimaatbarbarij des te meer wordt uitvergroot. Het lijkt wel of de betrokkenheid per individu rechtevenredig stijgt met zijn impact op dat klimaat. Een kind in Somalië of Bangladesh heeft hoogstwaarschijnlijk nooit het woord “broeikaseffect” gehoord, laat staan het woord “shopping”. Dat kind z’n impact op het milieu is miniem. De impact van diegenen die het in Copenhagen voor het zeggen hebben, en van hen die er zich als bekend figuur openlijk mee associeren is allezsbehalve miniem… of dacht U dat de ecologische voetafdruk van regeringsleiders en jetset-idioten (lees de Di Caprio’s, Bono’s, Al Gores of Stings van deze Gek Gedraaide Wereld) aanvaardbaarder is, dan de al even schandalig hoge afdruk van de westerse man in de straat (lees U en ik). Dat pakweg Di Caprio het nieuwe gezicht is van Tag Heuer, daar wij met zijn film 11th Hour de overconsumptie bekritiseerde, zegt alles. Wat meer is : zag U al de nieuwste Suzuki RR reclameclip ? Jezelf afschilderen als een geëngageerd tegenstander van de CO2-uitstoot, om vervolgens een miljoenen dollar-contract te tekenen voor het maken van auto-reclame is verwerpelijk. Vraag is of je als westerling milieu-kritisch kan zijn zonder hypocriet te leven. Deze blog is hiervan een bedenkelijk voorbeeld. Ik zit tenslotte niet op een elektrofiets om stroom te maken voor mijn computer. Mijn stroom is 100 % groen, maar dat is mijn computer zeker niet. Ik wil maar zeggen, Kopenhagen zal de komende dagen vooral gevuld zijn met goede bedoelingen.
Kritisch positief zijn blijft de boodschap. Helaas komt deze “doorslaggevende top” naar mijn bescheiden mening hopeloos te laat. Naar verluid trekken 15000 mensen naar de klimaattop. Benieuwd wat daar de impact van is…
Intussen stort de regen onophoudend en blaast de veel te warme novemberwind al veel te lang over dit deel van de Gekgedraaide Wereld. Het klimaat zit ongezien mee aan tafel in Kopenhagen. Wat daar de agenda van is, weten we beter niet vrees ik.
