Batibouw

Laten we eerlijk zijn : net als de zomer, de lente en de herfst heeft de winter zo zijn positieve kanten. De lelijkheid van het al te vaak kapotgebouwde landschap wordt met wat geluk af en toe bedekt door een witte mantel. Het is de tijd van huiselijke gezelligheid bij een knetterende kachel, de tijd ook van een verwarmende whiskey bij een dampende kop koffie, vroege duisternis en korte dagen. De natuur rust uit en ontdoet zich van oude demonen. Alles staat in het teken van "een tandje minder". De winter van 09-10 blijkt echter zo ongemeen hard, dat het nu echt wel genoeg is geweest. Weldra komt de bloemenpracht en het diepe groen van de lente terug, weldra voelen we weer de warmte van de zonnestralen en fluiten de vogels hun vroege lied. De winter heeft voor wat mij betreft zijn tijd gehad. Nu wordt het nog even doorbijten tot de na-winterese buien en de typisch vlaamse wielerwedstrijden achter de rug zijn. Als winterse afsluiter breng ik eind februari, naar jaarlijkse traditie een bezoek aan de Ierse westkust. Daar vindt opnieuw het traditionele Micho Russell Memorial Weekend plaats. Een aantal dagen in het teken van de turfkachel, de ierse traditionele folkmuziek, de woeste atlantische westkust en de avonden vol gezelligheid en goede gesprekken met Lotje en de vrienden in één van onze vertrouwde pubs. Het is mijn manier om de winter uit te wuiven. Hopelijk eindigt de tocht zoals vorig jaar niet met een darmontsteling in het ziekenhuis. Na deze reis komt definitief een eind aan een periode in mijn leven. Vanaf dan wordt het zwaar werken in ons nieuwe huis. Geheel in de lijn van mijn afkeer voor nieuwbouw en mijn liefde voor het simpele plattelandsleven, kochten wij ons onlangs een alleenstaand huis met achterzicht op een zuidgerichte vallei. Temidden van prachtige natuur en rust en met ruimte om te ontsnappen aan de gekgedraaide wereld. We hebben ons dus een stuk van deze aardkloot toegeëigend. Alsof zoiets werkelijk kan. Onze maatschappelijke structuren hebben ook hier de natuurlijke vrijheid in de kiem gesmoord. Niet alleen is de aarde koopwaar geworden, het is bovendien nog dure koopwaar ook. Helaas is een zeer wel overwogen en doordachte zoektocht (we bekeken 42 woningen waarvan het ene al krotachtiger dan het andere en met een extreem hoge vraagprijs als constante...) geëindigd in een fiasco. Alle zuurverdiende en samengespaarde centen blijken nu geïnvesteerd in een bouwval. De droom van een idyllisch huisje op het platteland, waar het vakantiegevoel steeds aanwezig is, heeft ons immens veel geld gekost. Verbouwen is momenteel financieel onmogelijk, maar nu duidelijk is geworden hoe bouwvallig onze 'droom' blijkt te zijn, wordt zelfs het rudimentaire wonen klaarblijkelijk geen vanzelfsprekendheid. Zeer zware onverwachte kosten (stabiliseringswerken, hout- & betonrot, slecht dak, verkeerde inschatting van de waarde...) maken van deze aankoop een ware nachtmerrie. We staan voor voldongen feiten en gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer... Een mens maakt fouten in het leven en misschien leren we hieruit. Misschien ook niet, wie zal het zeggen ? De komende maanden worden ongetwijfeld bikkelhard en zulle ons veel wijzer maken omtrent verbouwen, klussen, toekomstvisie desaangaande en last but not least... vriendschap. Nu wij tot over onze oren in de "shit" blijken te zijn gezakt, is het ideale moment aangebroken om echte vrienden van fakers en opportunisten te onderscheiden. Soit, het worden vooral ongemeen harde maanden vol psychische en fysische druk. Eerste doel wordt het leefbaar maken van onze veredelde schuur. De elektriciteit wordt zo snel mogelijk conform gemaakt aan de strenge normen, waarna de schilder-, stuk- en andere beperkte opsmukwerken kunnen starten. Een architect zal ons in de toekomst hopelijk voorzien van een gedetailleerd situatieplan (als we al niet zullen hebben besloten van het toch weer van de hand te doen...), samen met een toekomstig verbouwplan. Aan een kostenraming durf ik mij niet eens wagen. De actuele opsmuk is wel berekend en dat valt financieel comfortabel te overbruggen. Ook (vooral) dit stuk van de gekgedraaide wereld is er één waar je best niet al teveel mee geconfronteerd wordt. De malafide wereld der aannemers, loze beloftes, dreigende mislukkingen, oplichterij, zwartwerk, on- of slechtafgewerkte opdrachten en vooral torenhoge kostprijzen. De vraagprijs voor een werkman is schandalig hoog en het tekort aan betrouwbare en goede vaklui is schrijnend. In afwachting van het slopen van de eindeloze hoeveelheid bouwvallige hokkerijen die onze tuin momenteel ontsieren, sparen we de nodige centen bij elkaar. Slopen is momenteel uit den boze, want hiervoor is een bouwvergunning nodig. We kochten nl. in agraisch gebied met bijzondere landschappelijke waarde. Ruimtelijke ordening is onverbiddelijk en dat is gelukkig een harde noot om kraken. Maar ook harde noten kunnen lekker zijn. Alleen neemt het kraken wat tijd. Naast het omvormen van ons overprijsde bouwval tot een min of meer gezellig huis (via liters witte verf heh) is er bovendien de ecologische uitdaging. Hoe groen wordt ons huis, hoe groen wordt onze toekomst, hoe finaal zijn mijn principes. Hoe trouw volg ik mijn ecologisch hart ? Intussen is de wereld daarbuiten nog steeds even gekgedraaid. Op amper 7 weken tijd bracht 2010 ons seriedoder Ronald Janssen, De aardbeving in Haiti, de gasexplosie in Luik en de treinramp van Buizingen. Daarmee vergeleken stellen onze verbouwproblemen niks voor. De komende maanden vallen of staan vele vriendschappen en stellen dagen weer teleur terwijl andere een bron zullen vormen van geluk en inspiratie. We gaan de laatste maanden in als bewoners van ons huidige huis. Hier zijn we gelukkig geweest, hier ontdekten we het simpele plattelandsleven, hier vond Indie, onze huiskat, zijn geluk, hier woonden Lotje en ik voor het eerst samen. Hopelijk worden we in onze nieuwe stek even gelukkig. Intussen verdween de boerderij van mijn grootouders net als enkele bomen en een schaap voor onze deur. De dagen vorderen en kruipen langzaam maar zeker naar 31 augustus. Dan, verlaten we voorgoed de plaats waar ik deze tekst ooit neerschreef. Bovenal verlies ik geen moment het uiteindelijke doel uit het oog : het nastreven van een simpel leven op het platteland, zoveel mogelijk zelfvoorziend, op een plaats waar gezelligheid vrienden aantrekt en waar het dekor de creativiteit tot musiceren, schrijven, dichten en schilderen aanzwengeld. Hoe groots kunnen de geldbedragen zijn voor nodeloos comfort als je beseft dat je mt dergelijke sommen eindeloos veel andere zaken kan doen. zaken die bijdragen tot je zelfontplooing, zaken die je je op je sterfbed nog zal herinneren met een glimlach op de lippen. Hoeveel lekkerder smaakt een lieflijk klaargemaakt gerecht indien het is bereid in een keuken van 60000 euro, of indien het is klaargemaakt in een krakkemig keukentje van 2000 euro. Hoeveel warmer is de gloed van een kacheltje in vergelijking met een hypermoderne C.V.-installatie. Dringt de schoonheid van een gedicht van W.B. Yeats dieper door bij de efficiente domotica-gestuurde Led verlichting van de woonkamer, dan bij het schemerlicht van een kaars. Wooncomfort is voor mij belangriijk indien het betaalbaar blijft en de zelfontplooing niet in de weg staat. Geluk vind je niet op Batibouw.