Peertje
Per ongeluk ben ik zaterdag terecht gekomen in het walhalla der stijlloze rijken en hun na-apende volgelingen ; Knokke (het kon ook Sint Martens Latem of Brasschaat zijn geweest). Deze bijwijlen genante stip op de landkaart, placht ik normaliter te vermijden, als ware het de locatie van een uit de hand gelopen nucleair incident. Bovendien bleek de hoofdstad der bekaktheid het decor te vormen voor een evenement “Zoute Grand Prix”. De bedoeling van dit gebeuren was mij niet meteen duidelijk, maar bestond er kennelijk in, dat misselijk makende bekakte mensen vanuit een glazen kooi, opvallend neergepland op het Rubensplein, zichzelf te kijk konden stellen in het kader van een “Old Timer-happening”. Dit hautaine zootje ongeregeld vertoonde (weliswaar met het glaasje Champagne of toastje in de hand en staande aan de alomtegenwoordige stretchstoffen-receptietafel) tot mijn grote verbazing dezelfde na-apende kenmerken als andere sociale kuddes zoals daar zijn : wielertoeristen, weekend motards in midlife-crisis, voetbalsupporters… Iedereen bleek iedereen na te apen. Iedereen droeg een griezelig uniform soort kledingstijl en waadde door het gebeuren alsof de hele wereld toekeek. Het krioelde van de lederen knielaarzen allerhande, geblondeerde kapsels, nep of (nog erger) echt bont, filles et fils à papa met hopen, achteruit gekamde mannenharen met astronomische hoeveelheden gel, opzichtige uurwerken en zonnebrillen, gestrikte schoothondjes, kilo’s make-up en opgespoten tieten, rimpels en andere lippen… Er was een VIP shuttledienst voorzien van een parking naar het evenement waarbij het wagenpark (noblesse oblige) bestond uit de meest decadente zware limousines. “Voor minder dan een BMW 7-reeks doen we het niet” zag je de (ongetwijfeld triest verloonde) chauffeurs denken, terwijl hun één à twee passagiers de 15 wandelminuten in razende CO2-vaart overbrugden. De straten van “la Mondaine” stonden volgepakt met podia die elk hun luxewagen tortsten, omringd door allerlei gepeupel met slechte smaak, die deden alsof zij zich deze PK-monsters konden permitteren (laat staan dat dergelijke lui weet wat een PK eigenlijk is). Meestal, bedacht ik mij, wordt kritisch denken omtrent dergelijke hallucinante voorstellingen afgedaan als "jaloezie" of "frustratie". Ik zie het eerder als een vorm van "antropologische studie". Ik vroeg mij, op weg naar huis, mijmerend af of echte stijlvolle kapitaalkrachtigen zich wel zouden vertonen in dit “Blankenberge der rijken”.
Thuisgekomen bleek de halverlichting niet meer te werken. Ik verving de spaarlamp door een klassiek peertje.
