Evert leefde ergens op de Veluwe op zijn boerderijtje, dat ingeklemd was komen te liggen tussen het beton van autowegen, letterlijk in de luwte van de snelweg, waar duizenden automobilisten hem dagelijks voorbijraasden zonder dat te weten. Het leven van Evert aan de Baron Van Nagellstraat tussen Barnevelt en Voorthuizen bij de oprit Amersfoort van de A1 (NL), ging gewoon verder zoals het dat altijd had gedaan. Hij was een uniek mens die, midden in een consumptieve wereld, zichzelf en zijn sobere familietraditie trouw bleef. In de goede zin van het woord: eigenzinnig. Hij leefde zoals zijn ouders leefden, zonder luxe en verspilling. Hij kende het woord recycling niet, maar paste het alle dagen toe. De orde van de jaargetijden, van de dagen van de week en de uren van de dag, bepaalde zijn levensritme. Hij leefde volgens de natuur in ‘Evert stond niet naast de maatschappij, maar deed niet mee aan de consumptiemaatschappij.’Zo’n vijftien jaar lang ontmoette de fotograaf Evert Bouw op zijn...
