Verslaafd aan de groei

Hoeft het nog gezegd ?  De steeds verder groeiende wereldbevolking wordt vertaald in een steeds chaotischer wordende (politieke, economische, ecologische, religieuze, demografische...) dynamiek.  Een voorbeeld is de gigantische aardbevingsramp in Japan.  De schaal hiervan is dermate hallucinant, dat de gevolgen ervan reeds lang de saaiheid van zijn berichtgeving hebben geactiveerd.  Een bedenkelijke militaire interventie, om niet nader verduidelijkte redenen, in Libië, of nog stompzinniger, de dood van een ijsbeer in een dierentuin, boeit meer en verkoopt dus beter.  Wie echter rationeel bedenkt wat zich momenteel in Japan afspeelt, beseft dat dit klein bier kan zijn bij wat onze verwoeste wereld te wachten staat in de (nabije ?) toekomst.  Het feit dat de situatie nu reeds compleet uit de hand loopt zegt alles over hoe korte termijnvisie gekoppeld aan machtswellust, inhaligheid en opportunisme dramatische gevolgen kan hebben.  We zijn dermate gevorderd in het straffeloos verwoesten van onze biosfeer, dat we zijn vergeten hoe we er zelf deel van uitmaken.  M.a.w. vroeg of laat worden we zelf aangetast door ons ondoordachte omgang met de leefsfeer die ons omringd.  Zolang dat op een al te langzame manier gebeurt, dermate traag dat men er toch niet dagelijks voor hoeft te mekkeren, lijkt alles onder controle.  Elk aards individu kan intussen rustig het eigenbelang verder cultiveren.  Een mensenleven is toch kort vergeleken met de termijnen welke gelden voor onze veranderende biosfeer niet ? Neen dus.  Wanneer we door razendsnelle veranderingen worden geconfronteerd met de nietigheid van ons wezen, gaan de poppen (zei het heel even) aan het dansen.  Gevoed door de irrationeel dictatuur van het "positieve" denken, razen we loeiend hard van de ene voorspelbare "catastrofe" naar de andere.  De machtsmechanismen die dit irrationele utopische denken sturen, zijn veelal gefundeerd op ordinaire geldzucht en (behoud van/verkrijgen van) nog meer macht (energiesector, wapenindustrie, farmaceutica, bank- en verzekeringswezen, juridische sector, bouwsector...). Veelal zorgt duivelse lobby voor de nodige financiering, medewerkers en machtshebbers op de juiste strategische posities.  Uiteindelijk komt men tot een ingewikkeld kluwen, een niet te doorgronden brei aan pionnen die het beeld van oncontroleerbare, niet bij te sturen chaos genereren.  Af en toe kan dit soort praktijken worden geïllustreerd door praktische voorbeelden.  De schokkende lichtheid waarmee een nucleaire catastrofe in Japan wordt geminimaliseerd, de niet te overzien milieuschade bij een olieramp in de Golf van Mexico... Bij al deze voorbeelden is het optimistische en onverwoestbare vertrouwen in de vooruitgang en het menselijke vernuft een constante, maar keer op keer blijkt de duistere zijde van het pessimistische rationalisme zijn gelijk te halen.  Intussen doen we naarstig verder voor de dood ons inhaalt.  Je zult maar sterven zonder te hebben genoten, je zult maar vergeten zijn nog voor de wormen aan je botten knagen.  We draaien op een onhoudbaar systeem van meer.  Deze drang is een verslaving geworden, een mantra als naam voor een gigantische, oververhitte, op hol geslagen machine genaamd "economie" waarvan niemand nog in staat lijkt om het bij te sturen, laat staan af te stoppen.  Zonder de groei der groeiers is de economische progressie uiteraard zeer slecht af : de explosief groeiende wereldbevolking.  Wat men ook moge bedenken, zolang deze niet grondig, zo snel mogelijk en op humane wijze wordt bijgestuurd, zijn alle andere voorgestelde oplossingen voor onze wereldse problemen utopisch.  Helaas is de drogreden van het utopisch denken één van de fundamenten van de groeimaatschappij waarin wij leven.