De Eurocrisis is een systeemcrisis geworden. De graaizucht van de financiële wereld heeft er voor gezorgd dat er vandaag een dringende nood is aan een gecoördineerde herkapitalisering van de banken, desnoods met overheidsgeld en een transparante waardering van de blootstelling aan schuldpapier van probleemlanden. De Europese toezichthouder op de banken EBA heeft die cijfers al opgevraagd en werkt aan criteria voor zo'n gecoördineerde herkapitalisering. Concrete voorstellen worden van Europa verwacht op de Eurotop van 23 oktober. Die bepaalt ook de verdere steun aan Griekenland. De onrust over de eurocrisis groeit zienderogen. Een implosie van het wereldwijde financiële systeem is een certitude indien de eurocrisis niet bedwongen wordt. Momenteel lijkt alles erop te wijzen dat het van kwaad naar erger gaat met het wereldwijde financiële systeem. De wereldeconomie staat op de drempel van zware calamiteiten. Of het nu gaat falende economieën, hardnekkige oude oorlogen of nieuwe conflicten : steeds blijven de gezaghebbende instanties zoeken naar uitblijvende oplossingen. Het domino-effect is navenant en de probleemoplossers hinken steeds weer achterop. De sfeer in de straat wordt intussen grimmiger. De graad van beschaving neemt zienderogen af naarmate het geld der "beschaafden" verdwijnt. Niemand gelooft nog dat dezelfde centrale bankiers, financiers en politici die verantwoordelijk zijn voor deze economische crisis, ook zullen instaan voor een adequate oplossing. Besparingen zorgen voor economische achteruitgang, wat op zich weer een reden is om te besparen. Het is ontegensprekelijk dat we weldra in zwaar economisch, politiek en sociaal onweer terecht komen. Grove incompetentie en grenzeloze inhaligheid liggen aan de basis ervan. Intussen blijft men hangen in de ontkenningsfase… de wereldeconomie zit volgens Wall Street en de Europese leiders nog steeds niet in een depressie. Het enige debat onder "experts" is of het al dan niet een "double dip" recessie betreft. Echter, voor de man in de straat - geteisterd door dalende lonen, hogere prijzen, hardnekkige werkloosheid, stijgende belastingen en strafmaatregelen (bezuinigingsmaatregelen) – is deze depressie al lang een feit. Naarmate de gevolgen van de depressie zullen aanslepen, zullen oorlogen zich vermenigvuldigen en zal de burgerlijke onrust toenemen. Opstanden die zich enkele maanden terug manifesteerden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, worden weldra ook legio in de V.S. en Europa. Bewegingen als de “Indignados” en de” Occupy Wall Street” zijn een voorbode van een rits aan bewegingen die vooral duidelijk maken waartegen ze in opstand komen zonder oplossingen te kunnen bieden. Het volk vermoedt dat een economisch instoring op een bepaald niveau onvermijdelijk wordt. Overheden en centrale banken zullen onverbiddelijk elke laatste dollar, pond of euro uit de beurs van het volk wringen door middel van belastingen en besparingen. De vrolijk graaiende meute heeft plaats gemaakt voor een verontwaardigde kliek morrende werklozen, terwijl het aandeel armoezaaiers onverbiddelijk toeneemt. Eénmaal het volk financieel niks meer te verliezen heeft verdwijnt helaas ook zijn beschaafde gedrag en vloeit er bloed door de straten. China van zijn kant, groeit als nooit tevoren en bekijkt alles rustig vanop de zijlijn. De machtsverhoudingen worden langzaam maar zeker bijgestuurd.
De Eurocrisis is een systeemcrisis geworden. De graaizucht van de financiële wereld heeft er voor gezorgd dat er vandaag een dringende nood is aan een gecoördineerde herkapitalisering van de banken, desnoods met overheidsgeld en een transparante waardering van de blootstelling aan schuldpapier van probleemlanden. De Europese toezichthouder op de banken EBA heeft die cijfers al opgevraagd en werkt aan criteria voor zo'n gecoördineerde herkapitalisering. Concrete voorstellen worden van Europa verwacht op de Eurotop van 23 oktober. Die bepaalt ook de verdere steun aan Griekenland. De onrust over de eurocrisis groeit zienderogen. Een implosie van het wereldwijde financiële systeem is een certitude indien de eurocrisis niet bedwongen wordt. Momenteel lijkt alles erop te wijzen dat het van kwaad naar erger gaat met het wereldwijde financiële systeem. De wereldeconomie staat op de drempel van zware calamiteiten. Of het nu gaat falende economieën, hardnekkige oude oorlogen of nieuwe conflicten : steeds blijven de gezaghebbende instanties zoeken naar uitblijvende oplossingen. Het domino-effect is navenant en de probleemoplossers hinken steeds weer achterop. De sfeer in de straat wordt intussen grimmiger. De graad van beschaving neemt zienderogen af naarmate het geld der "beschaafden" verdwijnt. Niemand gelooft nog dat dezelfde centrale bankiers, financiers en politici die verantwoordelijk zijn voor deze economische crisis, ook zullen instaan voor een adequate oplossing. Besparingen zorgen voor economische achteruitgang, wat op zich weer een reden is om te besparen. Het is ontegensprekelijk dat we weldra in zwaar economisch, politiek en sociaal onweer terecht komen. Grove incompetentie en grenzeloze inhaligheid liggen aan de basis ervan. Intussen blijft men hangen in de ontkenningsfase… de wereldeconomie zit volgens Wall Street en de Europese leiders nog steeds niet in een depressie. Het enige debat onder "experts" is of het al dan niet een "double dip" recessie betreft. Echter, voor de man in de straat - geteisterd door dalende lonen, hogere prijzen, hardnekkige werkloosheid, stijgende belastingen en strafmaatregelen (bezuinigingsmaatregelen) – is deze depressie al lang een feit. Naarmate de gevolgen van de depressie zullen aanslepen, zullen oorlogen zich vermenigvuldigen en zal de burgerlijke onrust toenemen. Opstanden die zich enkele maanden terug manifesteerden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, worden weldra ook legio in de V.S. en Europa. Bewegingen als de “Indignados” en de” Occupy Wall Street” zijn een voorbode van een rits aan bewegingen die vooral duidelijk maken waartegen ze in opstand komen zonder oplossingen te kunnen bieden. Het volk vermoedt dat een economisch instoring op een bepaald niveau onvermijdelijk wordt. Overheden en centrale banken zullen onverbiddelijk elke laatste dollar, pond of euro uit de beurs van het volk wringen door middel van belastingen en besparingen. De vrolijk graaiende meute heeft plaats gemaakt voor een verontwaardigde kliek morrende werklozen, terwijl het aandeel armoezaaiers onverbiddelijk toeneemt. Eénmaal het volk financieel niks meer te verliezen heeft verdwijnt helaas ook zijn beschaafde gedrag en vloeit er bloed door de straten. China van zijn kant, groeit als nooit tevoren en bekijkt alles rustig vanop de zijlijn. De machtsverhoudingen worden langzaam maar zeker bijgestuurd.
