Volgens
de Living Planet Index is de biodiversiteit op aarde tot 40 procent achteruit
gegaan tegenover 1970. Het nieuwe natuurdecreet zal de situatie in Vlaanderen
er ook niet op verbeteren, vrezen drie betrokken natuurverenigingen. Er wordt actie gevoerd en de aanhangers zijn
verbolgen. Echter, wie de hand in eigen
boezem steekt moet toegeven dat de schuld vooral bij onszelf ligt als het gaat
om het verdwenen landelijke karakter van Vlaanderen. Wij leven nu eenmaal in één van de drukst
bevolkte gebieden van België. Ieder mekkert maar over groen maar denkt daarbij
steeds maar aan zichzelf. Intussen klagen we erop los dat de huizen
onbetaalbaar zijn geworden en dat de economie niet draait. We tellen 7
miljoen ingeschreven voertuigen in een land met 11 miljoen inwoners en
consumeren ons krom. We vinden bouwen nog steeds een goede investering en
de bouwkavels blijven als paddenstoelen uit de grond rijzen, gevuld met mensen
die houden van onze natuur. We houden dermate van het platteland dat we
er allen heentrekken om in de natuur te wonen zonder dat iemand merkt dat die
daardoor is verdwenen. We willen natuur en rust maar wie zijn hele leven
op het platteland heeft gewoond en dagelijks de druk voelt van de oprukkende
"vooruitgang", merkt dat het weinige platteland dat ons nog rest elk
weekend wordt overspoeld door duizenden "natuurliefhebbers".
Wandeltochten, mountainbiketochten, wielertoeristtochten, GPS-zoektochten
allerhande helpen ons bij het plukken van de dag. Wie het geweten wil
sussen koopt een lidkaart van Natuurpunt en kleeft de bijhorende logosticker op
de wagen om er een statement mee te kunnen maken wanneer mee wordt aangeschoven
in de dagelijkse file. Files allerhand leiden naar het werk (want de
welvaart dient betaald), naar zee, naar het Autosalon of Batibouw of misschien
wel naar één van de talrijke shopping-paradijzen. Hoeveel
"natuurliefhebbers" smoren daar hun consumptiedrang ? Nergens is nog
echte natuur en als die er al is, dan is het verboden gebied. Overal zie je
mensen, zijn er sporen van de oprukkende "vooruitgang" en is het
zogenaamde groen pietluttig en gemanipuleerd. Groengebied is niet voor “kinderwagen-duwers”,
mountainbikers en hondenwandelaars. Groengebied lijkt opgeëist door de
terreur van gezinnetjes, sporters en recreanten. De weinige ruimte wordt
door de meute opgeëist als recreatiegebied, en allen zien ze het als hun recht
om erover te mogen beschikken. De echte natuur is er echter één waar die
meute "groenliefhebbers" niet komt. Waar plaats is voor het
licht en het duister van de dag en de nacht, de stilte van de wind het ruisen
van de regen, de leegte van de stilte. Daar is tijd om te groeien en te
bloeien in al zijn natuurlijke pracht, zonder voorbijtrekkende dagjesmensen met
krijsende kinderen, op fietsen gezeten of picknickend in de graskant.
Vlaanderen is al heel lang verdwenen voor altijd, net als Nederland
trouwens. Helaas hoorde men ten tijde van de transitie, van landbouwlandschap
naar industrieel landschap, niemand klagen over de verdwijnende natuur.
Klagen deed men alleen wanneer er nood was aan werk, koopkracht, een
eigen huis, scholen, infrastructuur allerhande en welvaart, terwijl de
bevolkingsbom explodeerde. De natuur kent helaas geen welvaart.
Vlaanderen is aan de betonmaffia, de overbodige flats en woekerbouw der
KMO-zones, de nood aan infrastructuur door de overkill aan bejaarden en veel te
vroeg gepensioneerde vrijetijdszoekers. Vlaanderen is aan de jachtige gang van
de moderne vaart der volkeren. Groen is enkel nodig als er tijd voor is op de
agenda, tussen het maaien van het perfecte gazon en het fitnessen door.
Elke vierkante centimeter in dit troosteloze land is iemands eigendom, is
op waarde geschat en wordt met hand en tand verdedigd via afrastering of
vrederechter. Zelfs landbouwgrond moet eraan geloven om vol te kunnen
bouwen met vooruitgang. We zijn met zijn allen verontwaardigd of
in het allerergste geval zelfs niet. Sommigen zijn dermate afgestompt dat
het voor hen niks uitmaakt. Anderen zijn oprecht betrokken maar met zijn
allen zijn we samen verantwoordelijk voor de onomkeerbare
"vooruitgang". Weldra hoop ik dit stuk Vlaamse kankerland
te mogen verlaten om het in te ruilen voor een stek met zuivere lucht, woeste
natuur en vooral... zo weinig mogelijk mensjes met willetjes. Kan ik daar
alvast één van de pioniers zijn die door gebrek aan ruimte de boel komt
verzieken met menselijke aanwezigheid en vooruitgang.
