De machine en zijn radertjes
September... Nooit is het weggegaan, de afkeer voor deze
dag. De start van het nieuwe schooljaar. De plotse vervijfvoudiging van
verkeer, stress en drukte alom. Korte metten met het ongedwongen sfeertje van
"les vacances". De laatste festivaldeuntjes worden ingezet, de Tour
de France lang weg uit Parijs. 1 september... mijn kalendermetafoor voor de
almaar hollende moderne tijd en zijn verplichte "vooruitgang". Er
moet geleerd, gepresteerd, geoptimaliseerd, geprepareerd. Allen op de
roetsjbaan van de gek gedraaide ratrace. De files worden langer, de
prestatiedruk vergroot. De klok tikt plots weer sneller, de snee wordt danig
weer gescherpt. De zomerse onbezorgdheid heeft zijn tijd gehad. De mallemolen
van de moderne tijd en zijn gejaagde flauwekul draait weldra weer op volle
toeren. Mogen is verleden tijd, het is nu weer van moeten. Echter, voor wie het
echt wil is er nog steeds het zachtmoedige van het simpele geluk. Landelijk
leven is hierbij mijn mooiste leven... Zonder twijfel overgoten met een dikke
laag ideaal, maar toch. Geen geraas van de wereld buitenaf, geen overweldigend
onheil. Eerder gezellige knusheid en ademruimte. Ooit was dat de normale gang
van zaken. Het was een tijd waarin men gespaard bleef van onzin als marketing,
reclame, kinderopvang, ratrace, carrièrebuilding, overbevolking, files,
elektra, geluids- en lichtvervuiling, pensioensparen, genetische manipulatie,
hippe trends, winstoptimalisatie, televisie, Europese richtlijnen,
multiculturele samenleving, contractuele verplichtingen... Het was een wereld
waarin de mens zich verzoende met de elementen. Het leven werd geregisseerd
door kleinschaligheid en samenhorigheid, mee met het tempo der seizoenen. 1
september is alles behalve dat. Geef mij maar "les vacances".
