Posts

Moeten !

Afbeelding
Neoliberalisme…  Ooit een economisch systeem, maar intussen verworden tot een cultureel probleem, dat voor steeds meer mensen een juk vormt binnen het dagelijks bestaan in deze “moderne tijden”.  Steeds meer mensen gaan ten onder aan de neoliberale dwang om zichzelf constant te optimaliseren via opgelegde sportprestaties, werkprestaties, geluksprestaties.  De prestatie-maatschappij, de fixatie op superlatieven versmacht ons.  Moderne mensen mediteren, sporten en werken zich een ongeluk.  N ooit eerder waren er zoveel boeken, cursussen, YouTube-video’s, workshops, magazines, tv-programma’s die ons vertellen hoe we een betere versie van onszelf kunnen worden: gezonder, succesvoller, gelukkiger, slanker. Als we maar opruimen, mediteren, sporten, altijd positief denken, botox spuiten, niet drinken, falen als een les zien en problemen als een uitdaging; dan komt alles goed. En we geloven het nog ook! We doen al die dingen, met als enige resultaat dat we uitgeput en gefrustreerd raken, of

Knip en Plak

Afbeelding
Steeds vaker valt mij het bizarre feit op dat, bepaalde vormen van "gesleutel" aan wat de natuur ons heeft gegeven worden bekritiseerd, terwijl andere vormen dan weer binnen het onzinnige "alles moet kunnen-discours" worden bejubeld. Ik denk maar aan pakweg Michael Jackson of Madonna vergeleken bij Sarah Bettens of Boudewijn Van Spilbeeck. Neem nou borstvergroting, botox, full-face tattoos. Dergelijke "aanpassingen" allerhande vervallen in het niets bij iets extreems als geslachtsaanpassing, maar toch. Het maatschappelijk discours meet hier te vaak met de spreekwoordelijke 2 maten en 2 gewichten. We leven in een mentaal steeds ziekere wereld, waarbij de mens als enig levend creatuur quasi permanent ingaat tegen wat natuurlijk is en zichzelf in steeds ergere mate ziet als centraal figuur binnen de hem/haar omringende wereld. Dat het nou gaat om het produceren van onnatuurlijke producten (plastics of kernsplijting om maar iets te noemen) of om het

Opzij, Opzij, Opzij

Afbeelding
We leven in een hectische tijd, waarbij het economische denken zich meer en meer in de verschillende vakgebieden nestelt.  Zelfs de gezondheidszorg en het onderwijs worden erdoor ingekapseld.  "Beleidsnormen, targetbepaling, assessment, swot-analyses, accreditaties, het-meten-is-weten-principe" zijn holle termen die de betrokken slachtoffers permanent onder druk zetten.  Hoofdverpleegkundigen en docenten worden geleidelijk aan managers. De werkgevers bepalen een strikt kader, waarbij de werknemer steeds minder zeggenschap krijgt, maar eerder blootgesteld wordt aan meer controles, evaluaties en functioneringsgesprekken.  Het diffuus beleidsplan wordt weinig concreet gecommuniceerd en de werknemers komen meer en meer in een soort strak keurslijf terecht, waar menselijkheid en creativiteit minder mogelijkheden krijgen om te ontplooien.  Ondanks deze beperkingen in persoonlijke vrijheid, wordt er verwacht dat de werknemer uiterst flexibel, vitaal en mentaal fit blijft in ee

Krijg dit maar verkocht...

Afbeelding
Filosoof Stephan Huijboom publiceerde volgend opiniestuk in "De Volkskrant" van 22/05/16 :  Zin geven aan het leven is essentieel voor ieder mens, maar de 'legitieme' mogelijkheden daartoe worden bepaald door onze samenleving. Tegenwoordig stelt het dominante zingevingsverhaal dat we in een consumptie- en participatiesamenleving wonen, een maatschappij waarin Economische Groei door noeste arbeid het Hoogste Goed is. We kunnen weliswaar gelukkig zijn in een dergelijke samenleving, maar de komende decennia zullen we hoogstwaarschijnlijk merken dat er iets begint te knagen. Meerdere redenen maken dit aannemelijk. Ten eerste zal de nu al ontoereikende werkgelegenheid blijven dalen wegens automatiseringsprocessen en zal ergens in de eerste helft van deze eeuw het kwartje vallen dat niet iedereen in klassieke zin - middels betaalde arbeid - kan blijven 'participeren'.  Ten tweede komt de heilige graal van Economische Groei in toenemende mate ten goede aan

Stinkend rijk want zelfstandig

Afbeelding
Ontluisterende cijfers geven aan dat 16,6 % (!) van de zelfstandigen in België leeft onder de armoedegrens van 833 €/maand. 20 % leeft "rijkelijk" in overeenstemming met de al te vaak afgunstige fantasie der niet-zelfstandigen, maar die 20 % bestaat grotendeels uit vrije beroepen. Vooral zelfstandigen in de handel en de landbouw hebben het steeds harder te verduren. Geen sociale opvang bij ziekte, geen vakantiegeld, maximaal één jaar een (kleine) aan te vragen uitkering onder bepaalde voorwaarden bij faillissement, geen pensioen die naam waardig. Als het economisch tegenzit is de strop zelden veraf. Stress en eindeloze zorgen maken het leven van de zelfstandige al te vaak tot weinig benijdenswaardig. De netten van de fiscus zijn de laatste jaren dermate aangespannen dat rijkelijk vloeiend zwartgeld helaas een hard in stand gehouden fabel is geworden. Denk maar aan de witte kas in de horeca. Vertekende cijfers omtrent het inkomen zijn lang niet bepalend meer. De zelfstandige

De machine en zijn radertjes

Afbeelding
September... Nooit is het weggegaan, de afkeer voor deze dag. De start van het nieuwe schooljaar. De plotse vervijfvoudiging van verkeer, stress en drukte alom. Korte metten met het ongedwongen sfeertje van "les vacances". De laatste festivaldeuntjes worden ingezet, de Tour de France lang weg uit Parijs. 1 september... mijn kalendermetafoor voor de almaar hollende moderne tijd en zijn verplichte "vooruitgang". Er moet geleerd, gepresteerd, geoptimaliseerd, geprepareerd. Allen op de roetsjbaan van de gek gedraaide ratrace. De files worden langer, de prestatiedruk vergroot. De klok tikt plots weer sneller, de snee wordt danig weer gescherpt. De zomerse onbezorgdheid heeft zijn tijd gehad. De mallemolen van de moderne tijd en zijn gejaagde flauwekul draait weldra weer op volle toeren. Mogen is verleden tijd, het is nu weer van moeten. Echter, voor wie het echt wil is er nog steeds het zachtmoedige van het simpele geluk. Landelijk leven is hierbij mijn mooiste leve

De Neoliberale Meritocratie

Afbeelding
Onze samenleving wordt gedomineerd door de neoliberale meritocratie.  Het gevolg is o.a. dat de graaicultuur op intrieste wijze alles en overal is en de samenleving domineert.   Kort samengevat: alles is een product en winst zet de t oon, met efficiëntie als schaamlapje. Het ziekenhuis is een zorgbedrijf, de universiteit een kenniseconomie. Patiënten zijn cliënten, werknemers fulltime equivalenten. We worden allemaal 'gemanaged'. Voor alles gelden rankings, benchmarks en je financiering hangt van je output af. Of die nu meetbaar is of niet. Zelf moet je het maken. Bedoeld wordt: beter zijn dan de andere die sowieso een concurrent is. Daardoor is niemand te vertrouwen. Slaag je niet, dan is het jouw schuld. Te weinig talent, te weinig inzet, maar jouw schuld. Iedereen is uit op eigen profijt. Snelheid en flexibiliteit zijn een must. Je moet jezelf voortdurend verkopen. En iedereen wordt permanent geëvalueerd via criteria waar hij geen zeggenschap over heeft. Rangschik en gooi