De Gek Gedraaide Wereld

In 2014 hebben 56.509 mensen zorg gekregen in de Centra voor Geestelijke Gezondheidszorg (CGG). Wie op zoek is naar hulp, moet heel wat geduld hebben. Gemiddeld duurt het 86 dagen (!!!) vooraleer je aan het tweede gesprek kan beginnen, wat meestal de start van de feitelijke behandeling is.  We doen er dus met zijn allen best alles aan, om het kopje fris en rechtop te houden... Dat dit zomaar kan, in één van de rijkste landen ter wereld is een regelrechte schande.  Twee vragen werpen zich meteen op ; de eerste is waarom hulpverstrekking zo lamentabel blijft als het gaat om geestelijke ziekenzorg, de tweede is waarom het aantal hulpzoekenden blijft groeien als nooit tevoren. Misschien is het omdat we steeds beter en sneller moeten zijn, of onszelf dat willen opleggen ?   Hoeveel sneller kan het in de toekomst nog met de maatschappij ? Het lijkt alsof we allen steeds vaker beseffen dat onze “gelukkige” leefwereld is verziekt. Er is inderdaad een groeiende prestatiedruk die ons verstikt.

Volgens de Living Planet Index is de biodiversiteit op aarde tot 40 procent achteruit gegaan tegenover 1970. Het nieuwe natuurdecreet zal de situatie in Vlaanderen er ook niet op verbeteren, vrezen drie betrokken natuurverenigingen.  Er wordt actie gevoerd en de aanhangers zijn verbolgen.  Echter, wie de hand in eigen boezem steekt moet toegeven dat de schuld vooral bij onszelf ligt als het gaat om het verdwenen landelijke karakter van Vlaanderen.  Wij leven nu eenmaal in één van de drukst bevolkte gebieden van België. Ieder mekkert maar over groen maar denkt daarbij steeds maar aan zichzelf. Intussen klagen we erop los dat de huizen onbetaalbaar zijn geworden en dat de economie niet draait.  We tellen 7 miljoen ingeschreven voertuigen in een land met 11 miljoen inwoners en consumeren ons krom.  We vinden bouwen nog steeds een goede investering en de bouwkavels blijven als paddenstoelen uit de grond rijzen, gevuld met mensen die houden van onze natuur.  We houden dermate van het plat

Zwervend over Valkenberg, Berendries en Vossenhol vordert hij, liefst in het gezelschap van enkel weer en wind, door het verlaten landschap. Elke wegel is hem bekend, elk spoor van de gek gedraaide wereld en diens jachtigheid gaat hij uit de weg. Hij is zijn eigen, noest trappende beste vriend. Tot zeldzaamheid is hij verworden, een stille dappere pedaleur, zonder franjes of kapsones, met uitsterven bedreigd door de waan van de commercie. De vooruitgang van de tijd is zijn eeuwige opponent. Af en toe is er pap in de benen, maar altijd zijn de kuiten van arduin, hard en onvergankelijk, geboetseerd door de vele tochten en door de muizenissen in de kop. Het fluiten van de wind, de zuurstof in de regen, het striemen van de hagel, het branden van de zon, samen vormen ze zijn peloton. Heel af en toe groeien vleugels, op zijn door de wind gekromde rug. Hij fladdert dan elke helling op, als een vluchtige vogel, weg van de mensenmassa en de wereld van beton. Voor hem geen hart